Publicatiedatum: juni 2020
Artikel door: Corinne Aerts

Werelden bijeen brengen

In gesprek met Corinne Aerts, directeur De Bron

Kun je aangeven wat een typisch kenmerk van De Bron is? Nee, eigenlijk niet, zegt directeur Corinne Aerts. Wij zijn van no-nonsense. Van doe maar gewoon. We doen ons werk zonder het podium te zoeken. Al zou dat best eens wat vaker mogen, want er zijn voldoende redenen voor. We spraken met Corinne over de schoolcultuur en reputatie van De Bron en over de communicatie met ouders.

Profilering, past dat wel of niet bij De Bron?
Corinne: ‘Ja, we zouden inderdaad eens wat vaker stil mogen staan bij onze successen. Die zijn er wel degelijk. Zo hebben we groepsdoorbrekend werken nu in de hele school doorgevoerd, na een eerste geslaagd experiment in de groepen 8. En we hebben daarnaast nog tal van nieuwe initiatieven en verbeteringen in het onderwijs doorgevoerd, die de moeite waard zijn. Onze houding is dan meestal: oké, dat is weer afgevinkt, door naar de volgende taak. Ik denk dat medewerkers van andere Edu-Ley scholen bijvoorbeeld veel trotser zijn en dat ook uitdragen. En ik weet zeker dat we qua onderwijs minstens zoveel te bieden hebben en op sommige vlakken misschien wel verder zijn. Maar daar gaat het niet om. We zijn te bescheiden. Dat geldt voor het team, maar ook voor mij als persoon. Mijn uitdaging voor de school is om de balans te herstellen. Om dat schouderklopje nu wel een keer in ontvangst te nemen en te laten zien wat we kunnen. Dat hoeft helemaal niet opzichtig. Dat kan juist heel naturel zijn. Gewoon uitdragen wie we zijn en waar we voor staan. Ons echte verhaal vertellen.’

Duidelijkheid voor alles
In de tijd dat ik directeur ben van De Bron ben ik steeds meer gaan communiceren met ouders. Ik merkte dat die aanpak heel positief werd ontvangen. Ik heb duidelijke, vaste momenten waarop ik communiceer en zorg aan de voorkant al voor helderheid over de afspraken. Dat geldt zeker voor crisismomenten, zoals bij Corona. Door te anticiperen op vragen van ouders kun je onduidelijkheid in een latere fase voorkomen. Zo hadden wij vanaf het begin duidelijk gemaakt dat we alleen kinderen op zouden vangen wanneer beide ouders een vitaal beroep hebben. En dat ze een andere oplossing moesten zoeken wanneer dat alleen gold voor één van beide ouders. Die duidelijkheid van communiceren is misschien wat rechtlijnig, maar uiteindelijk brengt het wel de rust die nodig is, ook voor het team.

Grenzen aan vrijheid
In het verleden hadden ouders van leerlingen veel ruimte voor eigen inbreng in de school. Dat ging zover dat ze verantwoordelijkheden van professionals overnamen en dat ze ook problemen wilden oplossen die buiten hun bevoegdheden of invloed lagen. Ouders deden dat met de beste intenties, maar dat was niet hun rol. Bij mijn aantreden heb ik die ruimte samen met de betrokkenen geherdefinieerd. Het gaat erom dat we vertrouwen op elkaars kwaliteiten en weten wat we aan elkaar hebben.

Nieuwe tijden, nieuwe middelen
Voor de communicatie met ouders hanteren we drie kanalen. De nieuwsbrief. Die gebruiken we voor van alles en nog wat, zoals schoolontwikkelingen. De mail. Die is voor onderwijsinhoudelijke zaken van leerkracht naar ouders. En tot slot Klasbord. Dat gebruiken we voor de leuke onderwerpen, maar ook voor herinneringen of alerts. Vanaf volgend schooljaar gaan we werken met parent.com een app die deze drie kanalen gaat vervangen en waarmee we een centrale plek creëren voor al onze communicatie met ouders. Alleen voor formele zaken blijven we de mail gebruiken. We hebben niet echt een communicatiebeleid. Wel een memo waarin we beschrijven wat we via welk kanaal communiceren op welk moment. Hoewel mijn deur altijd openstaat voor ouders, is de lijn altijd dat de leerkracht eerste aanspreekpunt is. Naast de communicatie in de wandelgangen hebben we natuurlijk ook nog de MR besprekingen. We bespreken dan hoe de communicatie wordt beleefd en of er verbeteringen nodig zijn.

Op afstand en toch dichtbij
In de Corona crisis is communicatie wellicht nog belangrijker dan het al was. Al is het alleen maar vanwege het contact op afstand dat je wil onderhouden met de kinderen die thuis zijn. Over het huiswerk, maar ook over de noodzaak van beweging en spelen. Op Klasbord zetten we elke dag een tip om het thuisonderwijs wat aangenamer te maken. En voor ouders hebben we onlangs 5 pedagogische regels gedeeld die hen kunnen helpen bij het organiseren van thuisonderwijs. Het is immers voor de meeste ouders nu ineens een extra taak erbij, die veel vraagt van het aanpassingsvermogen en geduld. Dat geldt helemaal wanneer je hoogsensitieve kinderen hebt of kinderen die veel structuur nodig hebben. We hebben als school de waarheid niet in pacht, maar proberen wel om suggesties aan te reiken, zodat ouders zich gesteund voelen. Ik besef ook dat we niet alle zorgen kunnen wegnemen, maar ik zie het wel als onze taak om stil te staan bij de sociaal-emotionele impact van de coronacrisis op kinderen. Ik ervaar dat we met z’n allen nu een heel stijle leercurve doormaken. Noodgedwongen denken we nu versneld na over digitalisering bijvoorbeeld. Ik denk dan ook dat we hier uiteindelijk sterker uitkomen.

Verschillen overbruggen
Als school zit je niet op een eiland. Je bent onderdeel van een gemeenschap. Voor De Bron is dat netwerk echter niet zo groot. We hebben contact met noodzakelijke partners, zoals IMW, Sterk Huis en Jeugdzorg. Ik zou dat netwerk persoonlijk wel wat groter willen zien, maar dan moet er wel een noodzaak zijn en we moeten er de tijd voor kunnen maken. Wat ons veel energie kost, is de verscheidenheid van onze populatie en de invloed hiervan op onze differentiatiemogelijkheden en onderwijsresultaten. Waren we voorheen voornamelijk een school voor de middenklasse ouders in Goirle, nu vormen we veel meer een representatieve afspiegeling van de samenleving. Dat is een kracht, maar het is ook complexer. We hebben nu zo’n 5 verschillende ontwikkelingsniveaus in één groep. Dat vraagt nogal wat van onze leerkrachten. En dat heeft uiteraard ook invloed op de beeldvorming over onze school. Ik zie het als onze opdracht om die werelden bij elkaar te brengen. Om de diversiteit te vieren en mensen te laten voelen dat ze welkom zijn, ongeacht rang of stand. Ik wil geen onderscheid maken en iedereen op dezelfde manier behandelen. De praktijk is wat weerbarstiger, want op dezelfde uitnodiging voor een evenement krijg ik niet vanzelfsprekend alle ouders betrokken. De oplossing ligt voor de hand. Als we een activiteit voor alle kinderen organiseren, dan komen de ouders wel. Dan zijn de kinderen de verbindende factor en brengen ze werelden bijeen. En zo hoort het ook.